 |
Het Oudejaarslot
Ik ben niet iemand die maandelijks een staatslot koopt. Toch is het mij vorige week overkomen waardoor Wil en ik de trotse bezitter zijn geworden van een Oudejaarslot. Al enige tijd zat het in mijn hoofd om toch weer een lot in de staatsloterij te kopen. Tot mijn verbazing begon Wil er ook over. In de winkel vroeg de verkoopster of wij een voorkeur hadden voor een eindcijfer. “Zeg jij het maar”, zei Wil. “Doe maar eindcijfer 4”, zei ik zonder nadenken. Buiten zei Wil, “ik had eindcijfer 4 ook in mijn hoofd”. Toen wist ik het, toeval bestaat niet. Daarom maak ik me nu op voor de prijs van 20 miljoen, netto welteverstaan. Met zoveel geld maak je al je dromen waar. Als je verstandig met geld omgaat, maakt geld echt wel gelukkig. Eerst bepaal ik wie er mag meedelen. Uiteraard Wil, want het is ons lot. Ook Arthur, Barbera en Timo ontvangen een appeltje voor de dorst. Probleem is wel dat een te grote schenking niet wordt toegelaten door vadertje Staat. Alle nieuwe onbekende familieleden, vage kennissen en vrienden van vroeger die me opeens weer bezoeken poeier ik af.
Stoppen met werken is de tweede stap, in de VUT mag ik toch niet, ik moet minimaal tot mijn 65ste werken. Eindelijk verlost van de groeiende files en het jonge talent dat zich op het werk reikhalzend en met ellebogen omhoog werkt ten koste van collegialiteit.
Stap drie is bij Teus langsgaan om advies te krijgen hoe je zo lang mogelijk plezier hebt van je miljoenen, zodat je niet in je onnozelheid op de fles gaat zonder dat je het merkt.
Stap vier, een nieuw huis laten bouwen op hetzelfde stuk grond. Tijdens de bouw gaan Wil en ik er een jaar tussenuit en huren wij voor een jaar een riante woning in Zuid-Frankrijk, we proberen daar de franse taal wat beter te leren en kijken tevens uit naar onze tweede woning in Frankrijk. Af en toe komen we terug naar Nederland hoe het met de bouw gaat en uiteraard ook hoe het met de kinderen en verdere familie gaat.
Stap vijf is een mooie sportwagen voor Wil. Stap zes is zo gezond mogelijk genieten van het leven en dit op een normale manier voortzetten, zonder elke dag gretig voor de flappentap te staan. Ons nieuwe leven is op deze manier aangenaam ingevuld en we kunnen er nog jaren tegenaan. Op Oudejaarsavond moet het gebeuren, ik raad iedereen aan te kijken.
Die ene kleine kans dat we de 20 miljoen niet winnen zal mij weer met beide benen op de grond zetten. Ons nieuwe huis zal er dan wel nooit komen, laat staan ons 2de huis in Zuid-Frankrijk. Het appeltje voor de dorst voor de kinderen zit er dan ook niet meer in. De franse taal zullen we wel nooit echt leren. Op 2 januari om 7.00 uur ’s morgens ga ik gewoon de file in om een uur eerder dan nodig aan het werk te zijn. En met mijn collega’s kan ik best opschieten, ook al proberen ze slim in een goed blaadje te komen bij de directie. Ze doen maar, als ze mij maar niet meeslepen.
Wat moet ik trouwens zonder mijn werk, ik moet toch mensen motiveren, omzet binnenhalen, de concurrent bestrijden en zo mogelijk aftroeven. En wat moet Wil met zoveel geld, ze zit daar helemaal niet op te wachten. Ook niet om een jaar naar Frankrijk te gaan, hoe moet het dan met Basje op donderdag. En bij welke buurvrouw moet zwager Meine dan op maandagochtend koffiedrinken. En hoe moet het dan met het familieweekend als we in Frankrijk zitten. Het is misschien toch maar beter dat een ander de 20 miljoen wint.
|
