<Vorige]  ['De Kolom' index]  [Volgende>

De Kolom logo spacer
spacer [Klik hier voor print-versie
spacer
spacer 32:  Piet
2-2-2006
spacer spacer

Uhum

In de kerstvakantie, het was op dinsdag 3 januari 2006, gingen wij een natuurwandeling maken rond Stolwijk. Dwars door weilanden en over kadijken en langs houtwallen, we kwamen geen mens tegen. Wij hadden Max thuis gelaten want hij was zo ziek als een hond en had last van de ziekte van "Le Mans". De eerste vier kilometer ging over de verharde weg richting Bergambacht daarna halverwege de kadijk over een hek een landweggetje op, ook ongeveer vier kilometer richting Vlist. Vandaar over een onherbergzaam pad door kreupelhout langs een breed water genaamd Bergvliet richting Haastrecht.

Het was op dat moment een moeilijk pad en Corrie liep voorop, want als het fout gaat kan ik haar redden. Het was doodstil, geen vogel geen eend, deze dieren waren vanwege de winter richting dorpen getrokken want daar was voedsel. Zomers moet het er heel druk zijn; gezien de geraamtes van zowel vogels als eenden en spelen zich daar hele veldslagen af. Terwijl ik naar een geraamte sta te kijken, word ik op mijn schouder getikt. Ik schrik me wezenloos en denk nog, dit is toch mijn grapje welke ik regelmatig bij mijn familie uithaal? In een flits voor ik mij omdraai denk ik nog, dit is Pino. Voor mij staat een man, overigens wel in een blauwe jas maar zonder veren, en zijn eerste woord is "uhum". Meteen zeg ik: wat is er, tegelijk zie ik de man aan een apparaatje draaien welke hij om zijn nek heeft hangen. Dag meneer, kunt u mij verstaan? Jawel zei ik, het is wel geen Stolks maar het gaat best, en dacht, dit is een hele vreemde snuiter en sloeg dan ook de spijker op z'n kop.

Hij begon zijn verhaal; Ik kom van een andere planeet uit een ander sterrenstelsel. Excuses voor het gerommel met dit apparaatje maar op deze planeet spreken ze allemaal anders dus moet ik het even aanpassen. De kleding en aanpassing van het lichaam kan van te voren worden geregeld, maar ook in uw land spreekt men meerdere talen. Zo juist was ik in Japan en dat is wel heel anders. Ik bezoek hier mensen welke geïnteresseerd zijn in het Heelal. Je hoeft niet om je heen te kijken op zoek naar een schotel of zo iets want wij verplaatsen ons op een speciale manier en onzichtbaar, wij gebruiken speciale krachten welke spelen in en rond zwarte gaten wat u niet onbekend is. In dit zonnestelsel is alleen zichtbaar leven op jullie planeet maar in dit sterrenstelsel zijn er nog een paar. Technisch gezien lopen jullie gigantisch achter maar soms gaan jullie de goede richting op, kort geleden hebben jullie planeten ontdekt via de computer in een ander sterrenstelsel. Het onderzoek in de ruimte schiet niet op als de ruimtevaartuigen zo langzaam gaan. Zodoende kom je het eigen sterrenstelsel al niet uit. Mensen die wij benaderen hebben allemaal iets met sterrenkunde, bij ons bekend, want anders worden wij sowieso niet begrepen. Wij zien er nu uit als gewone mensen maar op onze eigen planeet is dit anders. Op deze planeet worden mensen steeds meer van hulpstukken voorzien en bij ons is dit al helemaal gebeurd en wel zover dat er niemand meer wordt geboren en wij als bionische mensen voortleven. Mijn opdracht is in kaart te brengen hoe ver bepaalde levensvormen al zijn en tevens willen wij de bewoners van de verschillende planeten bij elkaar laten komen om van elkaar te kunnen leren. Het duurt in uw tijd maar vijf seconde, want je gaat vooruit in de tijd en weer terug. Nog vragen? Ja, hebben jullie ook koffie? Nee, alleen koeken. Ik doe nu dit bandje om je pols en dan is het zo gebeurd. Terwijl hij daarmee bezig was hoor ik in de verte roepen: Piet, waar zit je nou toch man, ik heb bijna een kilometer terug moeten lopen wat sta je nou te staren?! Corrie ziet de man niet en voor mij is hij ook plotseling vertrokken en vertel haar het hele verhaal maar ze geloofde er geen snars van. Zelfs het bandje om mijn pols deed daar niets aan af. Zo zie je maar weer dat je moet uitkijken om je man en/of vader naar een cursus sterrenkunde te sturen. Voor je het weet zit hij op een andere planeet. En dat bandje hou ik voorlopig nog maar even om, je weet maar nooit of er nog eens iemand op mijn schouder tikt. Op 5 januari kreeg ik ineens verschrikkelijke pijn in mijn rug en ik beschouw dit toch als teken dat het echt was. Overigens, mijn rug is al weer beter en de hond ook? uhum.

De volgende gelukkige is: tjonge, Marco dat is lang geleden?