En daarom... geen gratis kranten!

Na een lange dag op kantoor plof ik neer in een vierzitsbankje in de trein. Ik ben er minstens 20 minuten voor vertrek. Met dichte ogen probeer ik nog even te genieten van een paar rustige momentjes. Zo meteen stroomt de trein namelijk helemaal vol. De vroege vogels zijn weer op weg naar huis, de pubers hebben er een schooldag op zitten en de huisvrouwen hebben hun huishoudgeld er veel te snel doorheen gejaagd in de binnenstad van Utrecht. Nog steeds met gesloten ogen voel ik dat er iemand schuin tegenover me is komen zitten. Snel spiek ik met één oog en scan de jongen van top tot teen. Hij doet me denken aan Wolverine van X-men. Zijn haar overeind en een baard net zoals Wolverine. Zelfs z'n blik heeft er heel wat van weg. 'Grappig...' denk ik en doezel weer weg. Dan ploft er iemand naast me. Ik kan niet zien wie het is, maar aan de schoenen leid ik af dat het een man moet zijn. Hij blijft tot de volgende halte naast me zitten. In de vierzits naast ons komt een plek vrij, de man stuift op en claimt de plek door zijn tas en jas op de stoel naast hem uit te stallen en breeduit te zitten. Dan heb ik alle tijd om hem eens aandachtig te observeren.

Het is een kale man met opzij nog wat haar. Ik schat halverwege de 40. Uit z’n zwarte aktetas vist hij een Metro en De Pers. Een man met een goede opleiding uit een hogere welstandsklasse dus. Uit z'n kleding is dat niet af te leiden. Het oogt zelfs wat slonzig. Hij draagt een bruine bril, klassiek model. Een zwart jasje met een blauw-wit gestreept overhemd met het bovenste knoopje los op een blauwe spijkerbroek (volgens mij allang uit de mode, maar goed...). Zwarte afgezakte en uitgelubberde sokken en bruine vale schoenen. Aandachtig leest hij de krant. Van links naar rechts, van boven naar beneden. Niets leidt hem af.

Hij begint met zijn pink, daarna zijn ringvinger en ook andere vingers komen aan bod. Eerst verdwijnt zijn pink in zijn neus. Zijn neus is niet enorm groot, maar wel voldoende groot om eens uitgebreid in te wroeten. Als zijn pink iets te pakken heeft, brengt hij het vervolgens naar zijn mond. Hij maakt ongegeneerd lichte kauwbewegingen zonder op of om te kijken. Dan waagt hij een poging met zijn iets dikkere ringvinger. Hij zet iets meer kracht dan zoëven en draait flink rond. Ook deze vinger belandt met de vangst in zijn mond. Pink, ringvinger en wijsvinger wisselen elkaar steeds sneller af. Dan is het tijd om zijn duim in te zetten. Hier zit wel een speciale tactiek achter. Zijn duim, met de zachte kant boven, steekt hij in zijn neus. Zijn wijsvinger zet hij op zijn neusvleugel om zijn neus vast te klemmen. Zijn duim schuift een aantal keer heen en weer en ook draait hij een beetje van links naar rechts. Hij kijkt even van zijn krant op over de rand van zijn bril om dit werkje te bekijken. Aandachtig bestudeert hij de inhoud van zijn neus om deze daarna in zijn mond te steken. Deze tactiek herhaalt hij nog wel een paar keer om er zeker van te zijn dat er niets meer achterblijft. De klus is geklaard!

Dan krabt hij eens flink door zijn nog aanwezige haar en over zijn kale hoofd. Pulkt nog eens wat in zijn neus, uit gewoonte. Vervolgens maakt hij zijn duim en wijsvinger nat om de pagina van de krant om te slaan en leest rustig verder. En daarom... lees ik dus geen gratis kranten in de trein!