 |
Jacky
Eindelijk was het weer zover, het was bijna vakantietijd. In September zouden we naar Servië
en daarna naar Bosnië gaan. Gek genoeg waren we met andere zaken bezig. Eind Augustus
bleef het maar achteruitgaan met de gezondheid van Jacky. Na een aantal bezoeken aan de
dierenarts hadden we medicijnen meegekregen. Lopen kon hij niet of nauwelijks meer. In
September ging het weer een stuk beter en we vertrokken naar Servië. Jacky was in de auto
veel onrustiger dan gebruikelijk. Kleine boodschappen zorgden voor een lange reistijd. Heel
vaak gestopt, maar zelden was het echt. Een lange reis, ook al is het liggend op de achterbank,
ging niet meer zo makkelijk. Eeuwig leek de reis voor Jacky te duren. Files onderweg
mochten ook niet helpen. Terwijl ik sliep in de auto was Marcel aan het rijden en tevens Jacky
in de gaten aan het houden. Mijn hart sloeg over als ik weer een kreun van de achterbank
hoorde. Al was de route ondertussen bekend was de tocht voor alledrie slopend. Rijden in
het donker vindt Marcel wel fijn, en dat waren ook de momenten dat Jacky rustiger was.
Cruising door Oostenrijk gereden om weer via Hongarije naar Servië te gaan. Eindelijk daar,
kon Jacky niet kiezen voor janken van vreugde of pijn. Later tot rust gekomen in huis ging
het steeds een beetje minder. Donderdag 17 september, niets lukte meer. Een zielig hoopje
was alles wat er nog was. Zomaar opeens moest ik gaan besluiten of ik definitief afscheid kon
nemen. Eigenlijk maar goed dat we direct moesten beslissen zodat we niet konden twijfelen.
Kwaad en ontdaan te gelijk is er van de vakantie niets terecht gekomen. O, wat was ik moe en
ontroostbaar. Liever had ik met hem mee gewild. Om maar geen afscheid te hoeven nemen.
Mijn Jacky is in Servië geboren en ook doodgegaan. Geen pen kan beschrijven wat dat met
me heeft gedaan. Een mes is in mijn hart gestoken en rondgedraaid. Samen met Marcel ben
ik toch nog naar Bosnië gegaan. Chaos in mijn hoofd was alles wat er over bleef. Het is nog
steeds niet voorbij. Regelmatig is er wel iets wat mij aan hem doet denken. Eigenlijk was
het voor hem beter, al dat pijn lijden is niks. Veertien jaar is Jacky geworden, veertien jaar
was hij mijn schat. Een stukje van mezelf is in die vakantie verdwenen. Nu rest slechts de
herinnering aan mijn kindje, mijn echte grote liefde.
Vorige maand, een jaar later, ben ik teruggegaan naar Servië. In de tuin van mijn zus ligt hij
begraven. Mijn neef heeft het grafje met steentjes omrand. Nu was het voor mij duidelijk,
het is allemaal echt gebeurd. Het hoofdstuk is definitief afgerond, maar ik zal het boek nog
regelmatig blijven lezen.
|
