 |
Raamambtenaren
Oeps, het was mijn beurt deze maand. Wat gaat dat toch snel. Ten eerste dus mijn excuses voor het late verschijnen van mijn kolom. Gelukkig hangen er geen financiële of juridische consequenties aan het niet halen van deze deadline. Dat ben ik als ambtenaar trouwens ook wel gewend hoor, als in overheidsland namelijk iets een 'wettelijke verplichting' is, kun je erop rekenen dat de beloofde sancties uitblijven als er niet aan de verplichting voldaan wordt. En hoewel er vanuit Den Haag project na project en wijziging na wijziging op de gemeentes wordt afgevuurd, kun je erop rekenen dat de vastgestelde datum voor het halen van het project of het doorvoeren van de wijziging minimaal een jaar wordt uitgesteld. Uitstellingen van 3 of 4 jaar zijn ook geen uitzondering, terwijl ondertussen de 'dreigbrieven' uit Den Haag dat zware sancties zullen volgen bij het niet voldoen aan de 'verplichtingen' de brievenbus binnenvallen. De gemeente scheldt op Den Haag dat het allemaal teveel is en dat er geen geld en formatie beschikbaar is en Den Haag reageert dat het toch moet, anders wordt er gekort op het gemeentefonds. Een kat en muisspelletje dus, waarbij de meeste ambtenaren hun schouders ophalen en zich weer naar het raam toedraaien.
Vandaag was op de radio dat er een voorstel in de Tweede Kamer komt waarin wordt voorgesteld om ambtenaren hun 'beschermde status' af te nemen. Welke beschermde status, denk ik dan. Alleen op mijn afdeling zijn de laatste twee jaar al 5 mensen op staande voet ontslagen. Even bij de baas komen en met een kartonnen doos onder je arm en onder begeleiding van een P&O-medewerker naar je fiets geëscorteerd worden om te voorkomen dat je nog even snel een laptopje meepikt. En bedankt. Leuke kerst heb je dan. Kun je de plantjes voor je kantoorraam verruilen voor de geraniums thuis voor het raam.
Een ander opvallend verschijnsel is de hoeveelheid tijd die het kost om iets af te spreken met een beperkt aantal mensen om iets gedaan te krijgen. Eerst moet je een datum inplannen wanneer iedereen kan. Dan zit je dus al met parttimers, papadagen, vrije vrijdagen, thuiswerkers en volle agenda’s. Voor je het weet zit je 2 á 3 maanden verder een afspraak in te plannen voordat iedereen daadwerkelijk aanwezig kan zijn. Op het Moment Suprême is er natuurlijk één ziek thuis, is één de afspraak vergeten en had de derde iets anders wat net wat belangrijker was. Weer een maand later is het dan eindelijk zover, we kunnen koppen met spijkers slaan... niet dus. In de regel is een eerste bijeenkomst een wat schaapachtig aftasten van wat ook alweer eigenlijk de bedoeling was en wie ongeveer waar verantwoordelijk voor is. Ondertussen is het uur voorbij (de standaard email-instelling voor een afspraak is een uur) en moet er dus een nieuwe afspraak ingepland worden. Daar gaan we weer. Echt erg is het overigens ook weer niet want het project wat zojuist besproken werd, is door Den Haag met een jaar uitgesteld. Iedereen keert tevreden naar zijn/haar raam terug.
Het is dus niet helemaal mijn schuld dat deze kolom te laat is. Waar je mee omgaat, wordt je mee besmet, toch? Mijn raam kijkt trouwens uit op de plaatselijke brandweerkazerne, het parkeerterrein en het daarachter gelegen woonwagenkamp. Er zit een soort folie op wat de temperatuur moet helpen reguleren en sinds ik een nieuwe vrouwelijke collega heb, staan er vier plantjes in het raamkozijn. Sinds ik bij deze gemeente werk, ben ik 2 keer van raam gewisseld en zijn de ramen bij mijn weten 1 keer gezeemd en 1 keer geschilderd. De kozijnen dan.
|
