 |
¡Caramba!
"Ahh, caramba! Dat voelt direct als thuis!" Professor Fernandez da Silva Velez stapte vanuit de aankomsthal de felle Amsterdamse zon in, 1 juli was een hete dag. "You! Taxi! I need ride to Oetrecht!". Fernandez plofte de koele leren stoel van de Mercedes in. De verbauwereerde taxichauffeur herstelde zich snel en begon te gillen: "Ga uit mijn taxi, ga weg, GA WEG JIJ! Ik heb pauze, je ziet toch!" Fernandez keek hem nog steeds grijnzend aan, genietend van de airco. De chauffeur stoof de auto uit, de achterklep zoefde reeds soepel open en de honkbalknuppel fluks meegrissend stond de chauffeur ineens rechts van de auto. Hij sleurde Fernandez eruit, "Ik heb pauze, mister, ga weg jij!". Fernandez snelde slechts licht geschrokken, giechelend de aankomsthal weer in, zijn valies meesleurend, nagejoeld door minstens tien lachende taxichauffeurs.
Nog wat nahijgend keek hij tevreden hoe een glimmend geel-blauwe intercity het station binnenkwam. "Magnifico! Lekker luxe stoelen, en geen hobbeltje in de rails, laat die Argentijnse prutsers van railbouwers hier eens komen kijken. Heerlijk."
Vandaag begon Fernandez als nieuwe professor in Utrecht en men had hem verteld dat er een speciale ceremonie was gepland in de middag. "Een professor waardig, zo heet je iemand welkom!" Op Utrecht Centraal reikte een broodmagere man hem een krantje aan. Fernandez kneep hem lachend in de wang "Gracias! Gracias! Wel wat meer eten, jongeman!", en stapte vrolijk verder. De man rende hem schreeuwend achterna, "vrek! BRUUT! BETALEN!" en gaf hem een duw. Fernandez maakte een struikelpas, de Straatnieuws viel op de grond. "Caramba! Wat zijn jullie toch een raar volkje.", onverschrokken vervolgde hij zijn weg.
Het Academiegebouw was vlot gevonden, maar hij was wel wat laat, "Ach, ze zullen op het feestvarken zelf toch wel wachten?" Geboeid rondkijkend liep hij de trappen op, maar kwam niet verder dan een lange wand met houten panelen. "Prachtig hout, zo fijn gesneden, maar ook zo mooi massief." Hij gaf een ferme klap op het paneel, er draaide iets, bewoog onder zijn hand, en pardoes rolde Fernandez een grote ruimte in. Hij richtte zich verbaasd op, stond in een nog schitterender zaal en werd aangekeken door zestig paar verbaasde ogen. "¡Hola! Buenos dias!" Wat wuifde die man met die zwarte jurk nu? Weg? Ik? Ah, het moest natuurlijk nog een verrassing voor hem zijn. Fernandez liep weer terug en trok het verborgen deurtje achter zich dicht. Verrek, daar was een andere zaal, hoe had ‘ie die deuren kunnen missen? Hij stapte binnen en. "¡Poco loco! Dit is diezelfde zaal!". Weer die zestig paar ogen en die zwarte jurk die nu nog wilder met zijn handen zat te wapperen. Hij ging maar snel zitten in een hoekje. Wat gebeurde hier? Wie was die knaap die continu het woord nam? Frisjes hier met die airco. Eerst zijn broekspijpen er maar weer eens aanritsen. Druk bezig met wat links en rechts was, was daar ineens een enorme knal aan zijn voeten. "HOOOORA EST!" "¡Caramba! Que paso!" Fernandez rolde bijkans van zijn stoel. Wat een show, wat een ontvangst! Na wat geroezemoes kwam de zwarte jurk hem voorbij en mompelde "ben je straks op de receptie wel op tijd?" "Receptie, wat betekende dat woord, recepción?" Eenmaal buiten waren er allemaal lachende mensen en veel lekkere drankjes. Wat een hartelijk volk toch, een beetje gek, maar zo hartelijk. Matig wijntje trouwens. Ach, het lest de dorst, en de zon scheen weer lekker. Hij had toch het idee dat mensen hem nog steeds meden, dat was toch altijd wat vervelend, dat je als professor de mensen zoveel ontzag inboezemde. Grijnzend en beleefd knikkend wandelde hij wat tussen de groepjes door, onderwijl een wijntje meegrissend. Men keek hem wel allemaal lachend aan, en vanuit zijn ooghoek zag hij ze soms wijzen. "Tu madre zou trots zijn, Fernandez, je ster is hier nu al rijzende.", dacht hij glimlachend. Na zo wat geparadeerd te hebben, keek hij weer eens op van zijn glas en vond zich vrijwel alleen in de binnentuin. Haa! Nu kwam de verrassingsontvangst natuurlijk! Hij zou dat spelletje wel even meespelen. Fernandez klom de trappen weer op, drukte tegen het houten paneeltje en keek nieuwsgierig om het hoekje, naar de nu honderd paar ogen die hem geschokt aanstaarden...
|
