 |

Snotverdorie
Januari is weer voorbij en het was vooral begin van de maand koud maar wel
prachtige natuur.
De mensen hebben zich eindelijk weer eens kunnen uitleven op het ijs maar
persoonlijk maak ik liever een wandeling en neem de prachtige natuur in mij op
en thuis gekomen als afsluiting een heerlijke warme punch.
De eerste week bestond voor mij uit diverse nieuwjaarsbijeenkomsten met veel
handen schudden. Men blikt vooruit maar ook vaak nog even terug. Persoonlijk
kreeg ik die terugblik tijdens het geven van een hand. Het was een grote harde
hand vol met kloven en dik van het eelt en groot van het werken, zeg maar een
boerenhand. Vroeger waren er twee ooms van mij ook boer en hadden ook van die
handen, groot van het koeien melken en met eelt en kloven van het werken en de
weersinvloeden. Welke oom dat weet ik niet meer maar er was er één bij die had
er een speciaal natuurlijk middel voor om deze kloven tegen te gaan. Je ziet
vaak van die voetballers welke af en toe een vinger tegen de neus zetten om deze
vervolgens even leeg te blazen, laat ik het even netjes houden, oké het is geen
poep maar toch, dus de neus werd even leeg gemaakt en wielrenners doen dat en
ook bij de schaatsers loopt het snot uit de neus. Zelfs bij een wandeling in de
vrieslucht hangt er al snel een druppel aan ons reukorgaan en daar is niets mis
mee. De boerenzakdoeken van vroeger zijn verdrongen door weggooizakdoekjes en
dat is hygiënisch en netter om te zien maar ook gemakkelijker.
Nu even terug te komen bij mijn oom, wij waren op het land bezig met strontjes
slechten en hadden daarvoor een riek in onze handen. Voor degene die niet weten
wat strontje slechten is of het zijn vergeten, je krijgt een riek mee en gaat
het weiland in. Op het land liggen een groot aantal koeienvlaaien en met de riek
sla je daar in heen en weer zodat de koeienpoep over het land wordt verspreid en
daardoor gaat het gras beter groeien het is eigelijk een soort bemesting. Op een
gegeven ogenblik stopt mijn oom met slaan, ik had hem al een paar keer horen
ophalen, en hij neemt zijn grote neus tussen zijn duim en wijsvinger en sliert
zijn neus leeg in zijn hand. Ik, als jongetje van zo’n jaar of acht kijkt met
open mond naar mijn oom en denkt: snotverdorie wat doet hij nou. Vervolgens
wrijft hij beide handen over elkaar en gaat weer aan het werk. Na een paar
minuten vraag ik: oom, wat deed u daarnet en waarom en het is toch vies, ik mag
niet in mijn neus peuteren en u sliert de hele handel in uw handen? Piet, sprak
hij, het is een natuurlijk middel wat je altijd bij je draagt en het verzacht en
geneest de kloven in mijn handen. Tijdens het strontjes slaan denk ik: van mij
krijgt hij geen hand meer en even later, misschien is het toch wel waar en helpt
het echt, eenvoudige middelen van vroeger helpen soms beter dan smeersels of
pillen van nu. Of ik dit middel zelf ook gebruik laat ik aan de lezers over maar
vroeger gebruikte ik wel altijd ooievaarskuitenvet, da’s goed spul zeg.
Gezinsuitbreiding?
Graag wil ik ook nog vooruit blikken over mijn nieuwe succesvolle hobby: de
toekomst voorspellen, maar dat is weer een verhaal op zich en wordt dit te lang.
Al moet ik nu wel twee jaar wachten en dat is dan wel weer jammer. Vooruit, wij
maken er gewoon deel twee van. Veel programma’s op televisie gaan tegenwoordig
over toekomst voorspellen met kaarten en sterrenbeelden. Nu vond ik het vroeger
toch wel spannender om in een glazen bol te staren en op iedere zichzelf
respecterende kermis werd dit wel gedaan. Zo liep ik toen een keer in Gouda op
de kermis en daar stond een vierkant hokje met een heel kleurrijk vrouwtje
daarin waar werd verteld dat voor een kwartje je toekomst wordt voorspeld. Stoer
stap je naar binnen en nog stoerder kwam je er weer uit, want je zou een mooie
blonde vrouw trouwen en vier kinderen krijgen en rijk worden.
Jaren geleden
dacht ik ook deze gave te bezitten. Wij woonden toen nog in de Azaleastraat. Ik
kocht een grote glazen bol, sloot mij op in een klein kamertje boven, trok een
kleurrijk hemd aan en staarde naar de bol. Na een kwartier naar mijn eigen
spiegelbeeld te hebben gekeken dacht ik, dit moet anders. Een beetje achtergrond
en wat kaarslicht er omheen deed wonderen. Na tien minuten concentreren zag ik
in de bol onze straat verschijnen en kreeg ik ineens mijn buurvrouw van twee
huizen verder, op of in mijn glazen bol. De andere dag zeg ik tegen de
buurvrouw: alles goed met de toekomstige gezinsuitbreiding? Zij kijkt mij
verbaasd aan en zegt: hoe weet jij dat nou? Wij weten het zelf nog maar een paar
weken. Ik zeg: het is een gave die ik heb.
Aangezien er weinig jonge gezinnen in
deze straat woonden heb ik de bol jaren niet meer gebruikt, maar nu in de
Veenderij in deze jonge wijk woon dacht ik pas, kijken of ik het nog kan. De bol
opgezocht en opgewreven, kleurrijk hemd uitgezocht, kaarsen eromheen en
concentreren. Een half uur en nog niets, even oppoetsen en kaarsen verplaatsen
en ja hoor de straat kwam in beeld en het duurde maar even toen een buurvrouw in
beeld kwam. De andere dag, gaat het goed buurvrouw met de nieuwe toekomstige
gezinsuitbreiding? Buurvrouw sprakeloos en stamelde, hoe kan jij dat nou weten?
We hebben het nog geen eens aan onze ouders verteld. Ik zeg: het is een gave die
ik heb. De buurman wilde toch het zijne er van weten en vroeg aan Corrie: hoe
weet Piet dat er bij ons een kindje komt? Och buurman, eergisteren was je op de
vliering aan het timmeren en toen zei Piet: der zal binnenkort wel een kindje
motte komme bij de bure.. Dit is een standaard Stolkse uitdrukking van hem als
hij ergens op de vliering hoort timmeren. Vaak komt er dan een kamertje bij en
bijna altijd klopt het. Buurman schoot in de lach en waarschijnlijk de buurvrouw
ook. De week daarop stond de glazenbol bij het grofvuil aan de straat.
|