Op 9 maart 2012 is ons iets vreselijks overkomen. Na een verschrikkelijk auto-ongeluk is mijn dierbare vriend Bobbie overleden. Plotseling weggerukt van zijn vrouw Norma, zijn zoontje Jasper, zijn ouders en broer, zijn familie, zijn vrienden. Niemand heeft afscheid van hem kunnen nemen. Dat is nog het allerergste. De vrolijke, sympathieke, sociale, enthousiaste, energieke Bobbie is er niet meer.
Nooit meer kan ik met hem praten over de genoegens des levens.
Over de zon en het strand, vrouwen, voetbal, vakanties, auto’s, aandelen.
Toen het misging met de aandelen, spraken we er nooit meer over. Over vrouwen en auto’s des te meer. Volgens Bobbie waren dat twee hele mooie "uitvindingen". Het zou ook het hele jaar door vakantie moeten zijn. Bobbie had wel ideeën hoe je het beste je werktijden zou moeten indelen. Werken doe je in de winter en als het regent. De rest van het jaar zit je met een biertje op het strand of op een terras. Jammer dat de maatschappij hier nog niet op ingespeeld is, vond Bobbie.
We hadden samen niet eens zoveel contact. Op verjaardagen, familieweekends, af en toe er tussendoor, soms wat flauwekul op het van-dam.net forum, maar het contact was toch vertrouwd. Weliswaar zat er bijna een generatie verschil tussen ons, maar we hebben altijd goed en gezellig kunnen "bomen".
Bobbie was voor mij geen neef maar een goede vriend.
Voordat Bobbie zijn eigen bedrijf startte hadden wij een keer een gesprek. "Wat ik van zijn plannen vond en waar hij aan moest denken". "Als ik zo jong en enthousiast was zoals jij", zei ik, "dan zou ik het zeker doen. Wat heb je te verliezen"? Bobbie noemde zijn bedrijf zijn "kindje" en hij hoopte dat het kind een volwassen jongen zou worden. Dat is in vrij korte tijd gelukt.
Bobbie, hoe bizar is het dat ik nu mag meedenken aan het ontmantelen van jouw bedrijf, "het begraven van jouw kindje".
Bobbie, we zullen jouw humor als familie van Dam missen op het forum en je prachtige humoristische columns.
Je startte destijds de topic : Persoonlijke autohistorie.
Citaat van 12 april 2009 :
"Toyota Celica STi. Norma's favoriete auto. Een prachtige lijn, heerlijk laag zitten en in deze zilveren celica zat een geweldige stereo toen ik hem kocht. We zijn er mee naar Italië geweest (en met alle anderen gingen we naar Spanje), dus dat blijft als bijzondere ervaring staan. Heerlijke wagen en stoer op de 'zaak'.
Mijn baas kwam ooit naar buiten lopen toen ik aankwam rijden in dit 4 koplampen sportwagen model, ik kreeg direct de duimen omhoog."
Hoe vreselijk is het noodlot toch dat je nu net moest verongelukken in jouw 13e auto.
En dan de moppen uit de z.g. moppenhoek onder het motto : de mop van Bob.
Zoals deze leuke mop van 5 december 2004 : Een Nederlander komt een Belg tegen en zegt : "Ken je ber?"
"Welke ber?" vraagt de Belg. "Camembert!" zegt de Nederlander en die ligt vervolgens in een deuk.
De volgende dag komt de Nederlander weer de Belg tegen en vraagt weer: "Ken je ber?".
"Welke ber?" vraagt de Belg. "Camembert!" zegt de Nederlander en die ligt weer helemaal in een deuk. De Belg wil de Nederlander heel graag terugpakken en ’s avonds in bed ligt hij te denken hoe hij dat kan doen. Opeens weet hij het.
Hij denkt, ik vraag : Ken je Marga? Dan vraagt de Nederlander Welke Marga? En dan zeg ik Margarine!
De volgende dag komt de Belg de Nederlander tegen en vraagt aan hem : "Ken je Marga?" De Nederlander zegt: "Marga is de vrouw van Ber" "Welke Ber?" vraagt de Belg. "Camembert!"
Het van-dam.net forum zal zonder Bobbie nooit meer zijn zoals het was...
Hoe neem je afscheid van een vriend? Mijn hart huilt om mijn vriend en dat zal voorlopig niet overgaan. Ik zal Bobbie als zovelen zo erg gaan missen. Bobbie is niet te vervangen. Door niemand. Ik ben blij en dankbaar dat ik zo'n bijzonder mens heb gekend. Herman van Veen zong in september 2011 in de Goudse Schouwburg dit prachtige lied.
Een vriend zien huilen
Natuurlijk wordt alom gestreden
en zwijgt voor velen de muziek
de tederheid is overleden
en de illusies zijn doodziek
Natuurlijk laat zich alles kopen
voor wie er maar het meeste biedt
en worden bloemen stuk gelopen
maar een vriend zien huilen...kan ik niet.
Natuurlijk hebben wij verloren
en wacht de dood ons aan het eind,
met onze schouders ver naar voren
staan wij nog amper overeind.
Natuurlijk zijn we vaak bedrogen
en liggen vogels in het riet
die voor het laatst hebben gevlogen
maar een vriend zien huilen... kan ik niet.
Bobbie, vriend ik zal je missen.
Zou je het erg gevonden hebben om mij als vriend om jou te zien huilen?
Ik had zo graag de pen aan jou doorgegeven voor weer een nieuwe leuke kolom.
Marcel, jij mag de pen van mij overnemen. Je hebt de schrijversgenen van je vader en beschikt over een flinke dosis humor. Dat is een ideale combinatie voor een leuke kolom.
Bobbie zou gezegd hebben : "jongens het leven gaat door, maak er wat van en geniet er van".