Hoog gesloten

Je ziet ze op straat lopen en herkent wie ze zijn en wat ze doen. Zo herken je de timmerman in kleding volgehangen met gereedschap, de boer, als hij zijn "meisjes" te dicht is genaderd, aan de groene vlaaien op zijn broek, de notaris in 3-delig grijs, Johan Derksen in een jasje met grasprints en een das met voetballen. De krantenman loopt in een pak, want dat hoort.

Vanaf de eerste dag dat ik de buitendienst in ging had ik het begrepen, je draagt een pak en sluit dat bovenin af met een das. Of dat nu met een enkele of een dubbele Windsor is, maakt niet uit, zonder das loop je uit de pas. De trend van dassen volgen is duur. Een zijden exemplaar is al gauw een 50 euro. De das heeft zijn eigen geschiedenis geschreven, de smalle das werd gedragen door een slank persoon, de XXL brede das, met vaak het smalle deel langer, door de man met de buik. Donald Duck en Mickey Mouse werden afgebeeld, al of niet met Pluto. Met Kerst werd de Christmasdas gedragen. In de negentiger jaren werd een nieuwe groep dragers gesignaleerd, vrouwen met streepjespak, overhemd en das. De wereld was veranderd. Maar de wereld bleef veranderen, Prins Claus deed demonstratief voor de ogen van miljoenen kijkers zijn stropdas af, de mens zocht nieuwe wegen. De jonge generatie ging meer naar een sportieve look, de stropdas ging meer naar de achtergrond en dus ook vaker af. Ik ben daar altijd tegen geweest, mensen in een representatief beroep horen met stropdas te lopen, een mooi pak en dagelijks een schoon overhemd. Of het nu 34 graden in hartje zomer was, mijn colbert ging uit, maar de stropdas bleef om, het hoorde bij mij en iedereen wist het.

In het bedrijfsleven wordt de moderne kantoorpik klaargestoomd voor het nieuwe werken, de communicatie wordt online, flexplekken op kantoor, papierberg op bureau wordt verboden, in plaats van op het werk verschijnen gaan sommigen met laptop werken in een restaurant, waar behalve rustiger kunnen werken de koffie ook nog beter is.
En opeens gebeurde het, ik ging zonder stropdas naar mijn werk, ik had die dag geen klant buiten de deur of vergadering. Een golf van ontsteltenis ging door het bedrijf, opmerkingen als midlife crisis zeker, boodschap van Prins Claus gehad zeker, kan het bovenste knoopje niet meer dicht. Na 35 jaar zag iedereen mij opeens anders alsof ik met een stropdas om geboren zou zijn. Ook Wil en Arthur waren verbaasd over de ommezwaai in mijn leven.
Het is nu 3 weken verder, op kantoor heb ik geen stropdas meer om, niemand heeft het daar nog over. Mijn das gaat nog wel regelmatig mee, als ik een afspraak heb doe ik hem dan alsnog om, maar het wordt minder. De das die tientallen jaren als een strop om mijn nek hing is voor een deel nostalgie geworden. Ik moet zeggen dat ik hem altijd met plezier heb gedragen, maar zo is het ook prima. Al eerder dan ik, had driekwart van ons management en onze buitendienst geen stropdas meer om, het werd dus tijd, vond ik.