 |
Vakantiekolom
Oh help ik moet een column schrijven. Het voelt voor mij als een zware bevalling. Ik loop al de hele week te bedenken, wat ik zal schrijven. Het onderwerp zal zijn vakantie. Inmiddels ben ik alweer een week aan het werk. Het was me het weekje wel. Je kunt wel 3 weken op vakantie gaan, maar daarna moet je het weer bezuren. Allemaal mensen op de stoep, die pijn aan hun voeten hebben. Gelukkig kon ik ze hiervan snel verlossen en ze gingen allen weer huppelend naar huis. Maar goed, het onderwerp is vakantie en zoals met zoveel dingen in het leven kun je die verdelen in een voorspel, hoogtepunt en naspel.
Het voorspel: het leukste hiervan is het bepalen van het reisdoel. Dit is niet zo ingewikkeld, want wij waren er al gauw uit het zou Borger worden in Drenthe. Maar dan vangen de voorbereidingen aan. Kleren wassen en strijken, wc schoonmaken, stofzuigen, planten water geven, rekeningen betalen,
douche schoonmaken, de buren instructies geven, boodschappen doen en nog wel meer dan duizend dingen tollen door je hoofd, wat je nog moet regelen voordat de reis een aanvang kan nemen. Maar dan komt toch het moment, dat je de deur achter je dicht kunt trekken.
Het hoogtepunt: Vrijdagochtend vertrekken richting Borger. Die dag was het snikheet, geen airco in de auto, dus het was afzien. Tegen twaalven bereikten we het bospark Lunsbergen. In april waren we hier ook al geweest, maar dan aan de andere kant van de weg naar het boomkroonpad. We mogen het park wel op, maar nog niet in het huisje. Want zo stelden zij, drie uur is drie uur en geen minuut eerder je huisje in. We hebben onze spullen voor de deur uitgestald en zijn heerlijk op de terrasstoelen gaan zitten. We hadden genoeg eten en drinken bij ons voor de eerste dag en zijn heerlijk gaan lezen en zo konden we rustig wachten tot het drie uur werd.
De volgende dag ging het richting Groningen, of zoals de Groningers zeggen, naor stad. In Haren de auto neergezet en met de bus werden we naar het centrum van Groningen gebracht. Nou, daar stond ik dan midden in het centrum, vlakbij de Martinitoren. In mijn herinnering een hele grote toren met een heel groot plein ervoor. Nu na zovele jaren bleek het een heel normale toren te zijn en een gewoon plein. Ik liep weer tussen de Groningers en hoorde overal het vertrouwde dialect om mij heen. Vroeger als kind voelde, dat voor mij “thuiskomen”. Hier hoorden wij thuis, dit was de grond van mijn voorvaderen.
Als wij na een vakantie naar Rotterdam teruggingen verlieten wij Groningen met pijn in ons hart. Na een dag door Groningen geslenterd te hebben, verlaat ik Groningen weer in de wetenschap, dat hier mijn roots liggen, maar in het westen van Nederland mijn leven ligt. En zo is het goed.
Zondag gingen we op de fiets richting Westerbork. Hier zou namiddag een braderie en een schaapscheerderfeest zijn. Het viel allemaal een beetje tegen, dus ging de reis richting Orvelte. Een heel leuk dorpje en hier zijn we een tijdje gebleven om alles eens goed te bekijken. Hier ontdekte ik dat ik nog kostbare glaasjes in mijn bezit heb. Een erfenis van mijn oma. Ik dacht laatst, wat moet ik er toch mee. Mijn kasten zijn al zo vol, zal ik ze weggooien, met de rommelmarkt meegeven, in een doos doen en achter de schutting zetten. Maar nu, kijken ze me weer vrolijk aan in de kast en mogen ze er blijven staan.
Maandagochtend ging het richting mijn oom Jaap in Ter Apel. We zouden bij hem een kopje koffie gaan drinken en daarna zouden Piet en ik nog een fietstocht gaan maken in de omgeving van Ter Apel. Hier in Ter Apel heb ik veel voetstappen liggen. Mijn opa’s en oma’s, tantes en ooms, neven en nichten woonden hier. Nu woont alleen mijn oom en een neef van mij nog hier, het is treurig als je er aandenkt.
Maar goed, toen wij vertelden dat wij de fiets bij ons hadden, vroeg hij: ”Vinden jullie het goed als ik mee ga, dan zal ik jullie mooie stukjes van de omgeving laten zien”. En zo geschiedde. Hij heeft ons veel laten zien en mij veel verteld over de belevenissen van mijn vader, toen die nog een jongetje was en hier in Ter Apel opgroeide. Het was een geweldige dag, mijn oom voorop 83 jaar oud, fietsen als een jonge vent (wel met ondersteuning) en na 41 km gefietst te hebben, waren we weer thuis bij mijn oom. Alle dagen fietst hij nog 45 km, 10.000 km per jaar. Hij heeft mij laten zien, dat bewegen goed voor een mens is en vooral als je wat ouder wordt.
Dinsdag zaten we weer op de fiets en toen ging het richting Exloo. Heel wat kilometertjes gefietst. Woensdag hadden we rustdag, leesdag. Ik ben de hele dag met Alexander de Grote op stap geweest, maar heb zelf geen stap verzet, behalve voor een hapje en een drankje. Wat een veroveraar was dat Heerlijk om al die avonturen vanuit je luie stoel mee te maken.
Donderdag: een kleine fietstocht gemaakt. Het was die dag erg warm, zelfs onder de bomen. We moesten ons ook weer gaan voorbereiden op de terug reis. Vrijdagochtend rond 10.00 uur verlieten we Borger. We konden terug zien op een mooie vakantie.
Veel gezien, veel beleefd, mooie omgeving en zeker de moeite waard om nog eens terug te komen.
Naspel: In een snikhete auto naar Stolwijk terug gereden. Thuis gekomen alles uit de auto gepakt. In de kamer is het dan gelijk een janboel. Tassen, dozen, schoenen, overal staat rotzooi op de grond. Eerst de boel sorteren. Het ene moet naar de schuur, het andere naar de badkamer, het volgende naar de wasmachine. Je bent weer thuis. We hebben nog wel een week vakantie, maar zodra je weer thuis bent vangt het gewone leven weer aan. Wassen, strijken, boodschappen doen, stofzuigen enz. Als je vakantie hebt, dan moet er niets en hoeft er niets en dat is zo lekker van vakantie vieren. Conclusie van dit hele verhaal. Als je met vakantie gaat, moet je het voor- en naspel maar vergeten en gelijk met het hoogtepunt beginnen. Maar ja helaas (zucht) om het hoogtepunt te bereiken, moet er eerst een voorspel aan vooraf gaan. Het was weer een heel gebeuren om een stukje te schrijven. Ik ben moe, het is inmiddels half 1 en ik ga mijn bedje opzoeken. Lieve mensen een groet van mij en ik hoop jullie binnenkort weer gauw te zien.
Corrie
|
