 |
Inhaalslag
Je komt thuis van vakantie en komt, na een dag uitblazen, tot de ontdekking dat je de pen gekregen hebt voor de volgende kolom. Mooi verhaal, Barbera, echt uit het leven gegrepen.
Het onderwerp voor mij wist ik meteen, vakantie natuurlijk.
Zes oktober, je komt thuis, na 2 dagen rijden zo’n 1000 km per dag. Het eerste wat je doet is neervallen op de bank en uitrusten. Hans laadt de auto wel uit en de rest komt morgen wel.
De rest, allereerst boodschappen halen, was in de wasmachine, post doorkijken en mail ophalen. En Hans natuurlijk met de snoeischaar de tuin in en groente halen op de volkstuin.
Het was best een heftig vakantiejaar. Noem het maar een inhaalslag, maar klagen doen we niet.
Van half april tot half mei 3 weken Spanje, het optrekje van Willeke in Albir, aan de Costa Blanca. Heen en terugreis meegerekend, met Hans als ‘Tom Tom’ naast me. Ik moet zeggen, dat ging best wel goed, kaartlezen houdt hem wakker. Af en toe een kreet als hij een bijzondere vogel ziet. In Frankrijk is dat altijd een keer de Rode Wouw. Hans rijdt ook mee, als we redelijk schuin afdalen zet hij beide voeten (denkbeeldig) op de rem. Maar goed dat de echte rem aan mijn kant zit. Voor het eerst dat we in ’t voorjaar naar Spanje reden. Wat een prachtige bloemen in de bermen langs de tolwegen, vooral in zuid Frankrijk. Als het aan Hans had gelegen waren we regelmatig gestopt op de vluchtstrook om de soorten te bekijken.
Op de heenreis alleen maar mooi weer, dat rijdt lekker. Ook bij aankomst en dat bleef zo de eerste week. Toevallig waren Norma, Bobbie en Jasper die periode ook in Spanje, maar wel 500 km. noordelijker. Omdat het weer daar tegenviel kwamen ze de eerste week al enkele dagen bij ons logeren. Gelukkig maar, drie weken zonder die kleine zou teveel zijn. Het zwembad was de eerste week nog koud, maar Bobbie maakte van twee 10 liter flessen en plastic zak een zeilboot en steentjes gooien in zee was ook mooi voor Jasper. Hans had een snoeischaar en boomzaag meegenomen, maar daar kwam deze keer niet zoveel van omdat er vogelnestjes zaten. Dat was in september wel anders, daarover later meer.
Half mei, een weekje thuis, amper tijd om bij te komen. Elk jaar gaat Hans met Hemelvaartsdag naar het 3-daags Bluegrassfestival in Voorthuizen. Dat was al voor de 11e keer, vorig jaar ging ik voor het eerst het hele festival mee en dit jaar dus weer. Voor mij hoeft die bluegrass niet zo, maar ik kon helpen bij de stand van Rienk Janssen van Strictly Country. Je ziet dan veel bekenden, vroegere abonnees van ons blad, die het soms vreemd vinden dat ik bij ‘de concurrent’ sta. Hans is op dit festival de ‘hoffotograaf’ en ‘eregast’ op het festival (vanwege de aandacht die CG er aan gaf). We logeren die dagen bij Willeke, ja ook in Voorthuizen heeft ze een huis (haar geboortegrond) en er staat nog een huis in Hoofddorp (waar voorheen hun winkel was). Blijf maar zolang je wilt zegt Willeke steeds en dat deden we dus vorig jaar voor ’t eerst, fietsen mee, en dit jaar opnieuw. Het weer was dit jaar minder, dus wat vaker bij het huis gebleven en een dag een sauna opgezocht. Verder wat fietsen, een keer zelfs zo’n 40 km., voor mij een topprestatie. En Hans natuurlijk met de snoeischaar in de weer en daar maakt hij natuurlijk wel een goede beurt mee, het knapt altijd op. En het houdt z’n spieren soepel, maar soms denk ik, het is vakantie hoor...
Spanje, de tweede keer...
Eerst zouden we vanaf half augustus gaan, maar gelukkig was het huis ook vanaf half september vrij.
Achteraf maar goed ook, zo liepen we een hittegolf van ruim 40 graden mis. Dubben, zullen we vliegen of weer met de auto. Het werd de auto, aan kosten maakt het niet zoveel uit, de tolwegen maakt het rijden best wel duur. Maar het rijdt lekker, wel veel wegwerkzaamheden in Frankrijk, maar toch weinig last van files gehad. Hans kreeg onderweg last van zijn linkervoet, waarvan is onbekend, misschien bij het uitstappen zijn voet verkeerd neergezet, hij denkt zelf aan een reuma aanval omdat de pijn, van links naar rechts trok. Bij de overnachting in Avignon kon hij amper lopen van de pijn. Zaterdagavond kwamen we aan, even koffiedrinken bij de bovenbuurvrouw en condoleren, haar man was 2 weken eerder overleden. Hij was al jaren zwaar ziek, een asbest patient, met beademingsapparaat thuis. Het einde zat er gewoon aan te komen, een verlies is zwaar, maar een lijdensweg is dat ook.
Zondag, de enige beweging voor Hans was van bed naar de bank en vandaar de ligstoel in de zon. Op maandag eerst naar de dokter, Nederlands sprekend, die een doosje pillen gaf. Na 2 dagen was de pijn weg en de voet beter. Lange wandeltochten, zoals in april, deden we niet deze keer, dus veel in de zon bij het zwembad, en ik in de schaduw met een puzzelboekje. Omdat het niet altijd zonnig was en af en toe buiig was het volgens Hans goed snoeiweer. Hij kan het toch niet laten, deze keer ook geen vogelnestjes die verstoord konden worden. Dus de boomzaag en snoeischaar erin. Ik denk dat hij, bij elkaar geteld, wel zo’n vier dagen aan het snoeien is geweest. Volgens hem flink achterstallig onderhoud. Het knapt natuurlijk wel op, ik denk dat er een hele container vol takken is afgevoerd. Ben benieuwd hoe Willeke en Dick reageren als ze de ‘kaalslag’ zien als ze er deze maand heengaan.
De eerste week hadden wel wat buien maar toch ook veel zon en steeds rond 25 graden, heerlijk. Het tweede weekend ging het helemaal mis. Door het warme zeewater ontstond een zware depressie die ze in Spanje “Gota Fría” noemen. Op z’n Hollands gezegd, 3 dagen hoosregen en zwaar onweer.
Het water in het zwembad kwam tot bijna de rand, 20 cm hoger dan normaal, volgens Hans zo’n 200 mm, een portie wat in ons land gemiddeld in 3 maanden valt. Dat hebben we dus ook beleefd.
Gelukkig hadden we genoeg boeken, tijdschriften en puzzelboekjes bij ons om 3 dagen regen door te komen. Vanaf dinsdag stopte de regen en werd het genieten van nog een week mooi weer.
Onze plannen voor volgend jaar
Toen we Willeke belden om de sleutel terug te gaan brengen zei ze, houd hem maar even, jullie gaan vast volgend jaar weer. Die kans is er, maar dan één keer, in het voorjaar (eind april tot half mei) of in het najaar (vanaf begin september). Wie dus mee wil kan zich melden, familie uitje?
Voorthuizen staat wel vast, vanaf 12 mei zijn we daar anderhalve week. Verder moeten we ons huisje in Hoek van Holland niet vergeten, zijn we dit jaar in totaal een maand geweest, te weinig natuurlijk. Dan zijn er nog vage plannen om in de periode van een half jaar dat Norma, Bobbie en Jasper met hun camper door Europa toeren hen ergens voor een weekje op te zoeken. Want zólang zonder die kleine man kan echt niet, echt niet, echt niet...
|
