 |
Россия
Zoals Torres tegen Lehmann zei: "sorry, maar een schot voor open doel moet
er nou eenmaal in.". Zo schrijf ik ditmaal over Rusland, zo voor de hand
liggend dat ik het niet wil omzeilen.
Rusland is nog altijd het verre, vreemde land van schimmige politiek
en Peter d'Hamecourt die met wilde haarbos op een papsneeuwerig, donker Rode
Plein staat. Peter is sinds een week met pensioen, en in Moskou had ik heerlijk
weer, dus het is tijd voor wat nuancering.
Twee jaar geleden kwam er een nieuwe collega bij ons werken, Viktoriya. Een Russisch
meisje dat de goede reputatie van Russische vrouwen bevestigde: werkelijk
altijd als een elegante dame gekleed. In de zomer van 2007
togen wij met een groepje collega's naar het festival Mundial in Tilburg.
Bij de blauwe borden op Centraal kwamen iedereen rustig in afritsbroeken,
hikingboots en makkelijke jasjes aangewandeld; er was regen voorspeld. Er viel even
een stilte toen Viktoriya kwam aanlopen. In nette streepjesbroek, lichtblauwe
fluffy donsjas (het was een koude zomer), en om het af te maken witte
schoentjes met hakjes. Zou ze weten dat het culturele festival in een
zompig Tilburgs park was? Nou, de voorspelde regen kwam, de witte
schoentjes glibberden over het veld, de hakjes prikten diep in de zachte
bodem en gaven dus nog stevigheid ook. Er stonden zeven Hollanders in
vormeloze poncho's, afzichtelijk gekleurde regenjassen, met lompe bemodderde
boots en één net dametje daartussen. Het verschil in cultuur
was overduidelijk. Overigens had ze vergelijkbare kleding aan, met witte wollen
handschoentjes, toen we in de Drunense Duinen gingen mountainbiken, ze is een doorbijtertje!
Een half jaartje later keken we 's avonds op de beamer de Russische film
'Stalker' tijdens ons eigen Utrecht AIO Movie Classic Colloquium.
Onze groep bleek ineens veel meer Russen te herbergen dan ik tot dan toe
had gedacht, de banken in de 'Eigenruimte' zaten vol met Russen die deze
klassieker niet wilden missen. Een Russische postdoc stond bij
aanvang van de film plotsklaps op 'ZJUST EE MOOMENT!'. Het Nederlandse deel
van de groep schrok op, wat was dit? De Rus zette met de stijl van een
filmacteur zijn enorme bril af (model hippe zonnebril, maar dan niet hip),
liet een stilte vallen, en begon: 'Ze movie you are about to see, is very
complex movie. It iz ze world's biggest piece of art in cinematography'.
Wij dachten aan The Godfather, Star Wars en Casablanca, dat waren toch de
topfilms allertijden? 'Zis movie is not easy, it will cause you severe mental
strain.', wij schoven ongemakkelijk op onze stoelen, wat ging dit worden?
De film was een soort filmhuis-film, maar dan met wel zeer vaag plot over
een door de staat opgejaagd persoon die in een verboden ideaalwereld
probeert te komen, verwarrende beelden in zwart-wit, en vooral zeeeer langslepend. Diverse
malen sprong de Rus in de donkere kamer op 'STOP ZE MOVIE!', om vervolgens
de symboliek van de volgende scene te schetsen. Ik ben hem nog steeds
dankbaar, want hij maakte de avond steeds even levendig, verder was het een draak
van een film. Gelukkig hebben de Russen niet eens gemerkt dat we de film
met een pitch van 1.3 (30%) versneld hadden afgespeeld...
Ja, en tot slot Moskou. Een prachtige stad, met centrum,
kunstenaarswijkjes, pleinen en musea zoals je dat ook in Londen en Parijs
ziet. Maar dan met overal nog elementen uit een geschiedenis die je niet
goed kent. Grote beelden van tsaren, arbeiders en dappere soldaten.
Politieagenten op ieder kruispunt (druk SMS'end). Die agenten daar zijn
trouwens maar horken. Ik was met grote Hollandse passen op weg naar het
Kremlinmuseum, mijn kaartje was voor de 12:30-sessie, en jullie kennen mijn
'stiptheid' bij afspraken. Op de hoek van het Rode Plein werd ik opgehouden
door een grote pet. Zijn hand omhoog, en de wapenstok bungelde losjes in
z'n andere hand. Ondertussen werd een Russische vrouw netjes doorgelaten. "Can't I
go there?", vroeg ik, hij maakte een sussend handgebaar. "I'm on my way to the
museum.", nog steeds zonder me te hebben aangekeken of aangesproken,
gebaarde de wapenstok dat ik dan maar om het plein heen moest lopen. Ik
tikte zijn pet omhoog, keek hem eens recht aan: "I've got big ears, can't you
just talk to me!?". Eh, nee, dat deed ik dus niet, ik koos eieren voor mijn
geld en nam de omweg, het museum was schitterend.
Alle niet-politieagenten zijn trouwens heel toffe mensen. Tijdens het
conferentiediner volop kunnen kletsen met ze, enkel onderbroken door een
toost. Heerlijk eten, oh een toost, .. uit die Russische keuken, oh nog een
toost. Toosten is daar een grote hobby. Belangrijke wiskundigen werden
herinnerd, ('Za vas!'), de organisatoren werden bedankt ('Za vashe
zdorov'ye!') , de deelnemers werden geprezen ('Za druzhbu myezhdu
narodami!'), en zo nog wat meer. Het belangrijkste bij een Russische toost
is altijd meetoosten en het glas ineens leeg. Beter een klein
bodempje achterover gooien, dan sippen aan een vol glas wodka. Tussendoor
wordt weinig gedronken, toosts genoeg. Het ploegje Fransen dat er was, ging
hier de fout in. Glazen werden bijgevuld, en waggelend ging het 's avonds
naar huis, ik heb ze de volgende morgen niet meer gezien.
Ter afsluiting hef ik voor jullie allen nu het glas: "Op jullie
gezondheid!".
|
