Thuiszorgen
Een bijbaantje is voor veel studenten meer een noodzaak om elke maand rond te komen dan een middel om een extra zakcentje te verdienen. Aangezien de studiefinanciering een leuke bijdrage is aan de maandelijkse huur en veel studenten liever niet hongerig en in hun blote kont willen rondlopen, moet er dus gewerkt worden. En dus melden elk jaar zich enkele duizenden studenten zich bij de horeca, uitzendbureau's en de thuiszorg.
Jawel, de thuiszorg.
Hoewel veel mensen het niet zien zitten schoon te moeten maken bij ouderen en gehandicapten, heeft het werk veel voordelen: het zijn schappelijke werktijden en het is een van de best betaalde bijbaanjes, voorzover ik weet althans. Wat mij altijd het meest heeft aangesproken is het contact met zoveel verschillende mensen en huishoudens. Ik wil jullie dan ook niet enkele van mijn meest opvallende en soms onsmakelijke verhalen onthouden.
Soms is het je moeilijk voor te stellen wat een bende het ergens kan zijn, voor je het daadwerkelijk ziet. Laat ik duidelijk zijn, veel mensen hebben psychische problemen, waardoor ze de rommel echt niet aankunnen, maar in dit geval was daar geen sprake van. Stel je voor een rijtjeshuis op een regenachtige dag. De dame in kwestie had een zwak voor hondjes en dan vooral die lieve kleine keffertjes. Ik telde er niet minder dan veertien, waaronder ook twee herdershonden. De oogappeltjes mochten gaan en staan waar ze wilden in huis en dat deden ze dus ook. Daarnaast stond de achterdeur open, was de achtertuin een modderpoel en liepen de lieverdjes naar binnen en buiten wanneer ze wilden. Ook stonden er zoveel spullen in huis dat er niet normaal te lopen viel, laat staan stofzuigen en dweilen. Dit laatste was sowieso nutteloos, aangezien er veertien hondjes met modderpootjes vrolijk mijn net gedweilde vloertje kwamen besnuffelen. Erg frustrerend kan ik je zeggen.
In een ander geval werd ik een huis binnengelaten waar het bijna helemaal donker was. Bovendien hing er een vreemd luchtje dat ik pas kon plaatsen nadat ik na enig aandringen een gordijntje mocht openen. Deze vrouw woog zeker 250 kilo en deed niets anders als de hele dag eten in het donker. Bovendien was deze dame incontinent geworden en lagen er op elke denkbare zitplek al dan niet gebruikte vochtvangers. Ook hier lagen genoeg spullen om een rij huizen te vullen, maar mocht er niets weggedaan worden. Tegenwoordig stuurt de thuiszorg Utrecht twee hulpen naar dit adres. Niet alleen vanwege de rommel, maar ook om de grote hoeveelheden boodschappen te tillen.
Toch is het niet alleen maar rommel wat de klok slaat, soms kun je niet begrijpen waarom je ergens heen wordt gestuurd. Zo was ik eens in een luxe flat ergens op de tiende verdieping waar je van de vloeren kon eten, letterlijk. Als ik met een witte handschoen langs de plintjes was gegaan, zou er niets te zien zijn geweest. Toch zat deze dame me drie uur op de nek, wees elk frutseltje aan dat ik moest afstoffen en deed het vervolgens zelf nog eens over. Ik ga liever zelf mijn gang, maar ik werd geen seconde met rust gelaten.
Maar niet alleen bij de cliënten zitten rare vogels, ook bij de thuiszorgmedewerkers zelf zitten vreemde figuren. Zo vertelde iemand mij dat ze een hulp had gehad die structureel alles weigerde te doen, behalve stofzuigen en dweilen. Nog geen sopje kon er gemaakt worden. Uiteindelijk heeft ze de hulp na het stofzuigen maar naar huis gestuurd.
Of de hulp die boven ging stofzuigen, maar wel erg lang wegbleef. De stofzuiger stond nog aan en uiteindelijk ging de cliënt maar eens polshoogte nemen. Wat bleek? De hulp lag op bed te slapen met de stofzuiger aan in de hoop op die manier alleen gelaten te worden.
Dit zijn slechts een paar voorbeelden van wat rare dingen die ik de afgelopen drie jaar bij de thuiszorg heb meegemaakt. De meeste mensen zijn gelukkig vriendelijk, dankbaar en aardig en staan altijd met een bak koffie klaar. Niet slecht voor een bijbaantje.
|
