 |

Dwalen kost tijd
Eerlijk gezegd was mijn eerste reactie op het feit dat ik weer aan de beurt was voor de kolom: "Ah nee hè, niet nu"! Zoals sommigen van jullie misschien wel weten ben ik namelijk nog niet op zoek naar een baan, maar probeer ik echter nog steeds af te studeren. Iets wat niet echt van een leien dakje gaat. Nu snap ik sowieso niet waarom iets dat van een leien dakje gaat, makkelijk zou moeten gaan, maar voor dat soort ongein heb ik Marco, die mij altijd met raad en daad kan bijstaan als het gaat om de Nederlandse taal. Ook nu weer grijpt hij graag naar zijn boeken en zoekt het even voor me op. Ik zal er voor de nieuwsgierigen later dus nog even op terugkomen.
Nu eerst even terug naar mijn afstuderen, dat - in de nagedachtenis van Marten Toonder - voornamelijk "Kommer en Kwel" is te noemen. (Marten Toonder was overigens de bedenker van mijn favoriete kerstfilm: "Als je begrijpt wat ik bedoel". Ik huilde altijd tranen met tuiten als Bommel op zoek was naar Zwelgje in de zwarte bergen. Dit jaar hopelijk weer!).
...Hmm was ik alweer afgedwaald. Ach, ik had ook beloofd om deze keer iets meer over mezelf te vertellen. Nou en uit bovenstaande kunnen jullie denk ik al heel wat opmaken. Ik dwaal namelijk altijd zeer gemakkelijk af, waardoor ik mezelf meestal genoodzaakt zie om een lang pad te bewandelen voordat ik daar aankom waar ik eigenlijk heen wilde gaan. Dit bedoel ik trouwens niet letterlijk. In ruimtelijke zin weet ik namelijk altijd erg goed mijn weg te vinden. Op de een of andere manier laat mijn richtingsgevoel me hierbij maar zelden in de steek. Ik durf zelfs te beweren dat ik hier beter in ben dan de meeste mannen. Marco noem ik daarbij als lichtend voorbeeld. Als het echter gaat om richting kiezen op mijn eigen levenspad dan is het een stuk slechter met me gesteld. En zo kom ik dan toch weer bij het afstuderen. Of nee nog niet, want dit hele verhaal begint ergens in 1996 toen ik net klaar was met mijn VWO opleiding te Meersen. Gut te gut, das alweer bijna tien jaar geleden. Dat dwalen van mij kost meer tijd dan ik dacht. Dus...
Oja, klaar met het VWO en nu dan? Ach, als klein kind verbouwde ik regelmatig mijn kamertje dus iets met inrichten dat leek mij wel wat. Binnenhuisarchitecte, ja dat zou ik worden. Vele maquette's later, leek dit toch veel minder interessant dan eerst gedacht. Nee, een studie Psychologie in Maastricht, dat was toch veel meer mijn ding? Dit moet echter de eerste studie zijn geweest die in de kroeg werd gegeven, want daar was ik het grootste deel van mijn tijd in Maastricht te vinden. Na enige jaren kwam dit meisje echter toch nog tot bezinning en erkende dat deze studie niet helemaal bracht wat ervan werd verwacht. Vol met nieuwe moed vertrok deze dame naar Leiden. Want waar kun je nou makkelijker van een Leien dakje gaan dan in Leien (zoals ik het al gauw leerde uitspreken). Voor de nieuwsgierigen onder ons nog even dit: Het gaat van een leien dakje, betekent: het loopt als gesmeerd, zoals de regen vlot afloopt van een dak van lei.
Goed leien dus. Ach, de eerste drie en een half jaar verliepen eigenlijk geheel volgens plan, in de afstudeerfase liep ik echter geheel onverwacht tegen twee lesbische (heb ik normaal niks op tegen maar deze twee wel) vriendinnen aan die mijn hele afstudeerfase totaal in het honderd lieten lopen. Maar misschien is dat verhaal toch meer iets voor bij de open haard met een goed glas wijn. Daar schijn ik namelijk ook wel van te houden en dat praat wat makkelijker hè!
De deadline voor deze kolom nadert namelijk alras (oud Nederlands woord, dat Marco vast nog niet kent) en zelfs Arthur wordt al enigszins onrustig. Of ik toch wel op de hoogte ben van het feit dat ik een kolom moet schrijven? Nou ja op de hoogte dus wel, maar van het schrijven ervan was nog niet veel terecht gekomen. Uiteindelijk staan er nu toch wat hersenspinsels van mij op papier en rest mij niks anders te zeggen dan: veel succes met het ontwarren ervan.
|