Ervaringen op de kinderafdeling
Ik ben weer aan de beurt om een kolom te schrijven. En vandaag heb ik even
tijd vrij gemaakt tussen mijn 'navelpiepverzwieping-bezigheden' door. Ik ga
een vervolg schrijven op m'n vorige kolom.
Daarin schreef ik dat ik zou gaan werken op de kinderafdeling en dat ik heel
erg benieuwd was of mijn hoge verwachtingen zouden uitkomen.
September 2004 ben ik begonnen op de kinder- en jeugdafdeling, de afdeling
waar ik zolang naar uitgekeken had. Er liggen patiënten van 0-18 jaar en er
zijn 4 bedden voor kraamvrouwen waarvan de baby's meteen bij ons opgenomen
zijn na de geboorte. Omdat ik in een streekziekenhuis werk, is er maar 1
kinderafdeling waar dan ook alle specialismen liggen. En dat valt best
tegen als je opeens van alle specialismen wat moet afweten! Het is wel
ontzettend afwisselend werken en je leert er ontzettend veel.
Op een volwassen afdeling mag je als 4e jaars leerling al redelijk
zelfstandig werken. Op de kinderafdeling wordt dit (in het begin) echter
niet van je verwacht, dat was voor mij dus even wat stapjes terug nemen. En
eerlijk gezegd vond ik het behoorlijk saai om weer met iemand mee te moeten
lopen. Ik wil namelijk graag zelf bezig zijn. De dagindeling is in
vergelijking met een volwassenafdeling ook echt heel anders. Op de
kinderafdeling laat je kinderen toch wat langer slapen en het wassen wordt
vaak door ouders overgenomen, omdat zij 24-uur bij het kind mogen zijn.
Inmiddels ben ik er wel achter dat je het op een kinderafdeling ook druk
kunt hebben, maar anders druk. Je steekt namelijk veel meer tijd in
begeleiding van kind en ouders.
In de eerste maanden heb ik heel erg moeten wennen aan het team. Ik had
echt het idee dat ik me moest bewijzen en ik niet meteen geaccepteerd werd.
Daardoor straalde ik denk ik niet veel zekerheid uit. Ik moest daar nog
zoveel leren en al die ziektebeelden kennen. Gelukkig gaat dat nu heel veel
beter en begin ik me al wel 'thuis' te voelen op deze afdeling.
Ik ben er achter gekomen dat het soms makkelijker is om met volwassenen te
werken. Als daar een infuus geprikt moet worden, loop je naar binnen en een
minuut later heb je er een infuus 'ingejast', zonder een kick te krijgen
van de patiënt. Bij kinderen moet je zelfs bij het afhalen van een pleister
een pedagogisch verantwoorde voorbereiding geven, voordat je ermee kan
beginnen. Dat doe je dus niet zomaar even. Helaas moet ook wel eens onder
dwang handelingen uitgevoerd worden, want kleine kinderen kun je niet
uitleggen dat het 'goed' voor hen is en is hun angst niet te overwinnen.
Wat ik dan erg jammer vind, is dat als je het vertrouwen bij een kind net
hebt gewonnen, je daarna weer opnieuw kan beginnen. En dat witte uniform
werkt ook niet erg mee: als je de kamer op komt, kruipen ze al snel naar
hun ouders toe en kijken ze je argwanend aan. Dat vertrouwen winnen en een
leuke band met een kind proberen op te bouwen zie ik als een uitdaging, een
onderdeel dat ik erg leuk vind aan dit werk.
Op onze afdeling is er ook een couveusekamer, waar plaats is voor zes
couveuses. Hierin liggen te vroeg geboren baby's of baby's die een slechte
start hadden bij geboorte en bijvoorbeeld extra zuurstof nodig hebben. Nu
ik al langer op deze afdeling werk, mag ik ook af en toe bij de
couveusekamer helpen. En dat vind ik uiteraard erg leuk! Soms zijn het echt
kleintjes (1500 gram) en dan is het echt een priegelwerk als je ze moet
verzorgen. Maar het is zo ontzettend lief allemaal...
Bij de pasgeborenen kan ik ontzettend genieten van het geluk wat van ouders
afstraalt. Het is zo mooi om zo'n kleintje in moeders armen te zien liggen,
waar een trotse vader naast zit. Daar krijg ik spontaan een glimlach van op
m'n gezicht. Wat heb ik toch een fantastische baan!
Uiteraard komen bij ons ook kritieke kinderen binnen, daar zie ik als
leerling alleen niet veel van, aangezien de kinderverpleegkundigen zich
daarmee bezighouden, en ik dan op de rest van de afdeling moet werken, want
alles gaat gewoon door. En dat is wel jammer, want zulke momenten vind ik
erg interessant en zijn ook leerzaam. Zulke kinderen worden dan meestal bij
ons op de afdeling geïntubeerd en vervolgens overgeplaatst naar een
academisch ziekenhuis.
Over 2 maanden ben ik klaar op deze afdeling en ik kies er nog niet voor om
daar voor vast te gaan werken. Hoe leuk ik het ook vind om met kinderen
bezig te zijn, weet ik niet of ik daar echt m'n werk van wil maken. Ik zou
dan ook meteen moeten starten met de specialistische vervolgopleiding voor
kinderverpleegkundigen en daar heb ik nog niet veel zin in, nu ik bijna
klaar ben met afstuderen. Dit afgelopen jaar is ieder geval een goede
ervaring geweest en ik heb een duidelijk beeld gekregen over het werken op
een kinderafdeling. Ik ga eerst nog ervaring opdoen bij de volwassenen,
waar ik ook altijd met plezier heb gewerkt en wie weet dat ik er ooit nog
wel voor kies om terug te gaan naar de kinderafdeling.
|
