De van Maarens, ander volk !
Omdat ik natuurlijk voor de van Dammen maar een aanhangsel ben, leek het mij gepast om in de kolom even in te gaan op de van Maarens, want denk nou niet dat jullie de enige gekke familie zijn. Eén ding staat wel even centraal, bij de van Maarens speelt geld altijd een speciale rol.
De eerste van Maarens (een behoorlijke tijd geleden) woonden natuurlijk in Maarn, waar onze naam vandaan komt. Maar op die
naamsverandering kom ik later nog wel terug. Later is de familie zich een beetje gaan verspreiden door Nederland en mijn tak van de
familie kent een verleden in Katwijk en later met name in Rotterdam. Rotjeknor zoals wij dat noemen. In de 20e eeuw waren de van
Maarens goede handelaren in meubelen en mijn opa, opa Jan, was daar absoluut een voorbeeld van. Zo kan ik me herinneren dat ik als klein
ventje in de zaak stond en hij druk in de weer was met de prijsbordjes. Het oude bordje met Fl. 699,- werd weggehaald en er kwam een
nieuw bordje voor in de plaats: met zwart stond er 1199,- en met rood een dikke streep erdoor en daaronder: "deze week 799,-!". Wat denk
je? De eerste klant die binnen kwam kocht het bankstel en "bespaarde daarmee toch maar mooi even 400 piek" wist mijn opa hem te
vertellen ("psst, bek houden Bob").
Om er nog even een schepje bovenop te doen: een oudoom van mij was een behoorlijke goede schilder, Ponse was zijn naam. Veel van zijn
schilderijen zijn naar mijn opa en zijn zus gegaan waardoor de schilder in de oorlog weer wat brood op de plank kreeg. De zus van mijn
opa zag daar later wel handel in. De schilderijen werden voor een paar honderd piek verkocht. Mijn opa kon een heel klein beetje
schilderen maar had wel geleerd om de schilderijen te signeren met Ponse. En ook die doeken gingen later via zijn zus de handel
in. Overigens is het heel simpel om de originelen te herkennen hoor, de doeken die mijn opa heeft gemaakt zien er niet uit!
Ik kom even terug op die naam. Wij heten van Maaren, maar voor 1880 was dat nog van Maren. Met 1 A dus. Vroeger was alleen het
trouwboekje een registratie van je familienaam en de ambtenaar van de burgerlijke stand had bij het huwelijk van mijn overgrootvader de
naam verkeerd geschreven. Hij is de volgende dag teruggegaan maar dan zou hij een nieuw trouwboekje moeten betalen. Zijn reactie was
"Nou, dan heten we voortaan maar gewoon van Maaren met 2 A-s"
Opa Jan kreeg drie zoons, die later opgroeiden in Rotterdam en nogal typetjes waren. Mijn oom Wim is de oudste van de drie.
Psychisch is hij niet helemaal in orde en dat zijn de andere van Maarens eigenlijk ook niet, alleen is het bij oom Wim ook
daadwerkelijk vastgelegd in zijn medische dossier.
De jongste was oom Hans. Op verjaardagen zat hij in de grote fauteuil centraal in de woonkamer. En als er iemand op die avond
meer dan drie zinnen achter elkaar zou kunnen zeggen dan was dat omdat oom Hans even naar het toilet was, anders lukte dat
namelijk niet. Standaard een pakje pall-mall en een vieux 7-up voor hem op tafel en oma die de helft van de tijd in de keuken
stond, er moesten immers nog bitterballen worden gemaakt.
Het mooiste verhaal is natuurlijk de kennismaking met Norma. Aangezien het de eerste verjaardag was die Norma zou meemaken in
huize van Maaren was ze toch lichtelijk gespannen. Netjes opgevoed loopt ze een rondje langs de visite om zich aan iedereen voor
te stellen. Bij oom Hans ging het voorstellen toch even anders, toen Norma bij hem stond zei hij "Ja, ik hoef je naam niet te
onthouden want volgende keer heeft die gozer toch weer een ander!". En da's dus van Maaren humor.
Eén van de verhalen die tijdens de verjaardagen altijd terug kwam en ons zeker een kwartier bezig hield (omdat oom Hans niet uit
zijn woorden kwam van het lachen) was het verhaal van een vriendje van oom Wim. Die was meegelopen met de jongens en bleef bij de
deur staan. Na een paar minuten zei hij met een rood hoofd: "Meneer, mag de deur alstublieft weer open want mijn vinger zit
tussen de deur". Die was wel erg netjes opgevoed.
En dan Rob, mijn vader. Laat ik daar maar eens een actueel verhaaltje van vertellen: Pa en ma zijn enorme kritische koffie
drinkers. Ze kennen alle merken en alle prijzen van de gewone koffie en koffie verkeerd in de cafés en restaurants die in de
driehoek Rotterdam, Den Haag en Utrecht te vinden zijn. Eén van de meest favoriete tenten is het AC restaurant in Reeuwijk (2e
bakje gratis- heerlijke koffie!). Afgelopen weekend stond er weer een koffietest in het AD. Het AC restaurant kreeg als
waardering een drie! "Deze koffie smaakt hetzelfde als smeerolie" was het commentaar van de AD-tester. "Een tweede
bakje? Ik moet er niet aan denken!". Lekkere kritische koffie proevers die ouders van mij!
En dan ik. Op zich heb ik de van Maaren-lijn samen met mijn broer behoorlijk doorgetrokken en leven wij ook nog steeds met
hetzelfde motto als dat van mijn vader: "een pilsje op het strand het mooiste wat er is". Vaak wordt ons dan gevraagd:
"Ja, maar dat hou je toch geen hele dag vol?". "Nou, als je langzaam drinkt kom je een heel eind!", is ons vaste
antwoord.
Nu kan ik nog vertellen over de vakanties van de van Maarens, de tent opzetten, hoe vaak wij vroeger patat aten omdat mijn moeder
niet kon koken (en ik heb nog steeds als ik aangebrand eten ruik dat ik denk "Hiep Hoi, patat!"), wat je gaat doen als
je je verveelt (pletten), waarom ik vroeger altijd op de grond moest liggen bij het eten, hoe ver doperwten door een restaurant
gaan als je ze op een lepel legt en waarom ik alvast naar boven ging als ik lastig was.
Maar deze verhalen bewaar ik graag, zoals de traditie van de van Maarens betaamt, voor komende verjaardagen.
|
