 |
De impact van een fiets op mijn leven
Samen met mama fietste ik na school naar huis. Nog geen 100 meter verder ging ik op m'n snufferd op een dermate ongelukkige manier dat ik een dag later doorverwezen werd naar het ziekenhuis. Vanaf toen ging alles heel snel. Ik kan er nog veel van herinneren: het zachte kussen op de achterbank, gedragen door papa het ziekenhuis in, de dokter, de röntgen, de echo, de angst voor wat me te wachten stond, maar ook de rust, liefde en steun die ik kreeg van mijn ouders. Van de intensive care kan ik me weinig herinneren, alleen dat er speciaal voor mij ergens een tv vandaan gehaald werd, zodat ik toch nog de intocht van sinterklaas kon zien. Geweldig dat je als kind op zo'n moment dat als belangrijkste ziet. Dit allemaal is inmiddels 14 jaar geleden, die dag die ervoor gezorgd heeft voor wie en wat ik nu ben.
Zuster Alexandra was voor mij het grote voorbeeld. Ze was heel rustig en zo lief voor me, ik vertrouwde haar, ze troostte me op de momenten dat ik dat nodig had, maakte grapjes met me en achteraf hoorde ik dat zij ook een goede steun was voor papa en mama. De pop die ik van mijn ouders kreeg, werd uiteraard Alexandra genoemd.
Ik lag naast de couveusekamer. Alexandra legde me uit waarom die baby's er lagen en wat ze met die kleine mensjes deed. Er was een glazen ruit tussen mijn kamer en de couveuses. Als ze er heen ging hield ze contact met me, zwaaide naar me. Wauw, zij was echt een super zuster! Zo wilde ik ook worden. Het leek me zo fantastisch om de hele dag met die kleine hummeltjes te werken. Tijdens mijn opname wist ik het zeker: ik wil ook zuster worden en kindjes beter maken!
Als ik achteraf kijk vind ik het zo verwonderlijk dat ondanks alle vervelende dingen die bij me gedaan werden (40 hechtingen uit je buik laten halen is echt geen pretje!), ik zelf ook graag de verpleging in wilde.
11 jaar later ben ik daadwerkelijk HBO-V gaan doen. Ik heb gekozen voor de duale route, want ik wilde zo snel mogelijk aan het bed staan. Het is echt de goede keuze geweest. Ik ga elke keer met plezier naar m'n werk. Ik kan ervan genieten om mensen 's morgens lekker op te frissen: wassen, schoon bed, schone kleding, lekker luchtje op doen. Mensen zijn je er zo dankbaar voor, terwijl het voor mij een kleine moeite is. De gezelligheid binnen het team is mij ook veel waard. Geintjes met elkaar uithalen (zo hebben ze mij een keer het hele ziekenhuis door laten lopen op zoek naar een patiënt die er niet was), maar ook serieuze gesprekken als je daaraan toe bent.
Inmiddels ben ik me ervan bewust dat het uiteraard niet alleen mensen beter maken is. Emotionele slecht-nieuws-gesprekken bijwonen, familie (en uiteraard ook de patiënt in zijn laatste fase) begeleiden bij een overlijden en psychosociale begeleiding bij mensen die het leven niet meer zien zitten, hoort er ook bij. Mensen lichamelijk achteruit zien gaan en diepe wonden hebben van het langdurig liggen, is ook soms best heftig.
Ook bestaat een groot gedeelte van mijn werk uit schoonmaak karweitjes. Hierbij moeten jullie niet denken aan ramen zemen of iets dergelijks. Ik zal enkele toppertjes noemen:
- Een demente patiënt die tijdens een bloedtransfusie het infuus eruit had getrokken. De kamer ziet er dan uit zoals in een horrorfilm;
- Patiënten die voor een darmonderzoek moeten, drinken van te voren 4 liter laxerend middel. Ontlasting moet er uiteindelijk als water uit zien. Heel fijn als een patiënt er niet helemaal bij is en in bed blijft liggen en letterlijk van top tot teen onder de poep zit. Dan sta ik er bij en kijk ernaar om vervolgens moed te verzamelen om te beginnen met iemand te verschonen;
- Demente patiënten die met poep smeren en soms zelfs eten! (misschien is dit beroep toch iets voor Piet?);
- Patiënten met verstopte darm braken poep, als je geluk hebt in het daarvoor bestemde bakje;
- Patiënten die verwaarloosd binnen komen zien we regelmatig. Heerlijk om zo'n harde opgedroogde klont uit een navel te pulken en tussen vetrollen verzameld materiaal weg te moeten vegen;
- Doorligplekken zien er niet alleen ernstig uit, ze ruiken ook zeer ernstig!
Gelukkig blijf ik ondanks bovenstaande werkzaamheden veel plezier in mijn werk houden. Patiënten voelen zich natuurlijk ontzettend rot in zulke situaties. Wie ben ik dan om het ze kwalijk te nemen? Het went en ik vind het niet meer erg om mensen in zulke situaties te verschonen. Het geeft me juist een kick als ik ze weer in een schoon bed heb liggen.
De hele dag ben je bezig met zieke mensen. Omdat ik nog erg jong ben met weinig levenservaring voel ik me soms wel machteloos. Maar je krijgt van mensen schouderklopjes dat je even naar ze hebt geluisterd, de dankbaarheid van patiënten over kleine dingen die je voor ze doet, dat ze het gezellig vinden zo'n kletstante om zich heen te hebben, geeft aan dat mensen de zorg waar je je best voor doet (meestal) wordt gewaardeerd. Hierdoor zet ik me tijdens m'n werk voor de volle 100% in en het geeft me veel voldoening op deze manier wat voor mensen te betekenen.
Wat zo gaaf is dat ik mijn doel waarschijnlijk ga bereiken. Vanaf september ben ik werkzaam op de kinderafdeling! Er was één plaats beschikbaar om daar af te studeren en die heb ik gekregen. Daar ben ik zo dankbaar voor en ben heel erg benieuwd of de hoge verwachtingen die ik vanaf 1990 heb ook echt zullen uitkomen. En dit allemaal door 1 val op een fiets…
|
